میرحسینا قزوینی شاگرد علّامه مجلسی است که بیش از دو هزار جلد کتاب داشته و همه را وقف اولاد ذکور خود نموده است.[1]

حسین قصه خوان اصفهانی*

کمال الدّین حسین قصّه خوان، شاعر ادیب و سخنور قرن دهم هجری. بنا به نقل خودش از نوادگان کمال الدّین غیاث فارسی بوده، امّا در اصفهان متولّد شده و علم و ادب آموخته است. مدّت بیست سال مصاحب سام میرزا صفوی (برادر شاه طهماسب) و هشت سال دیگر مصاحب شاه طهماسب بوده است. در اواخر عمر بر اثر افراط در مصرف افیون تفاوت فاحش در صورت و سیرت او پیدا شده بود، گوئی مسخ شده بود یا روح او را در قالب دیگری آورده بودند. عاقبت در سال 942ق فوت شد. در جوانی گاهی شعر می گفت.

این شعر از اوست:

ای خوش آن ساعت که در کوی تو منزل داشتم

صد مراد از دیدن روی تو حاصل داشتم

داشتم در دل ز عشقت آتشی پنهان چو شمع

بر زبان آوردم آخر آنچه در دل داشتم[2]

ملّا حسین کاشی

آخوند ملّا حسین کاشی، عالم فاضل محدّث، در سال 1190ق وفات یافته و در صحن بقعه جعفریه اصفهان مدفون شد.[3]

[1] فهرست مرعشی، ج30، ص201.

[2] تذکره تحفه سامی، صص 138 و 139.

[3] رجال اصفهان یا تذکرهالقبور، ص181؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص526؛ مزارات اصفهان، ص158.