ای صاحب خرمن نظری سوی گدا کن

کاین سائل محروم سزاوار زکات است

گر خسرو شیرین لب شکّر دهن من

گوید سخن تلخ نکوتر ز نبات است[1]

محمّد باقر قزوینی

حاج محمّد باقر قزوینی معروف به «حاج آقا باقر دردشتی» فرزند حاج محمّد جواد بن حاج آقا محمّد بن حاج محمّد ابراهیم قزوینی، عالم فاضل، در اصفهان متولّد و نزد جمعی از بزرگان و مدرسین تلمّذ نمود. در مسجد آقا نور به اقامه نماز جماعت پرداخته و در محلّه دردشت مرجع امور شرعی مردم بود. وی داماد آقا جلال الدّین نجفی مسجد شاهی بود. و سرانجام در شب سه شنبه 8 ربیع الثانی 1363ق وفات یافته در تخت فولاد، در تکیه ای مخصوص به نام خودش حاج آقا باقر، که در این اواخر به تکیه خلیلیان معروف است در تخت فولاد مدفون شد.[2]

سیّد محمّد باقر عمادالواعظین*

سیّد محمّد باقر عمادالواعظین بن سیّد حبیب اللَّه بن سیّد محمّد باقر، از خطبای قرن چهاردهم هجری است. در وعظ و خطابه مهارتی به سزا داشت و محبوب مردم اصفهان بود، ولی در سنین جوانی در روز 13 ذی القعده 1383ق وفات یافته و در صحن تکیه بروجردی در تخت فولاد مدفون گردید.

«صغیر اصفهانی» مادّه تاریخ وفات او را چنین سروده است:

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 59 و 60؛ شناخت سرزمین چهارمحال، ج2، صص 41-36؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص323.

[2] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص101؛ تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان در دو قرن اخیر، ج3، ص200؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص75.