چون پدرش مدت 15سال به مرض سل مبتلا بوده و نتوانسته بود کتابهای خود را پاکنویس کند، فرزندش پس از سالها از مرگ پدر این مهم را انجام داد و گرنه تمام تألیفات پدرش از بین می رفت. سال وفات صاحب عنوان معلوم نیست.

کتب زیر از مؤلفات اوست.

1. «رساله در احوال پدر و جد خود» 2. «البوارق لکشف معضلات الحقایق»[1]

حسین جلائی

حسین جلائی[ابن میرزا محمّد علی لشکرنویس شیرازی ملقّب به جلاء السلطنه، در 12 صفر 1292ق متولّد شد. ابتدا در بلدیه اصفهان به خدمت مشغول بود و در سال 1309ش مجله «بلدیه اصفهان» را منتشر می ساخت] او در دوره های ششم، دهم، یازدهم، دوازدهم وسیزدهم به عنوان نماینده مردم اصفهان در مجلس شورای ملّی حضور داشت و چندی نیز کارمند مجلس بود. [او در شهرداری اصفهان نیز مصدر خدماتی بود. سرانجام در 18محرم 1368ق وفات یافته و در یکی از اطاق های تکیه ریزی در تخت فولاد مدفون شد.[2]]

میرزا محمّدحسین حکیم باشی*

میرزا محمّدحسین بن میرزا محمّدعلی حکیم باشی از اطبّاء مشهور اواخر عهد صفویه در قرن دوازدهم هجری. از سادات موسوی اصفهان و معروف به «حکیم سلمانی» است مانند پدر در دربار شاه سلطان حسین صفوی به طبابت می پرداخت. پس از سقوط اصفهان به دست افاغنه از اصفهان به شیراز پناه برده و در آنجا ساکن شد. نواب محمّدتقی خان شیرازی، بیگلر بیگی فارس او را گرامی داشته و در عزّت و احترام او

[1] الکرام البرره، صص 414 و 415؛ الذریعه، ج15، ص354؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص506.

[2] تاریخ جراید و مجلات ایران، ج2، ص23؛ دائرهالمعارف دانش بشر؛ تخت فولاد یادگار تاریخ: خطی.