باقر حمیدی

باقر حمیدی فرزند جعفر، شاعر ادیب عارف در سال 1280ه.ش در اصفهان متولّد شده، در اوایل عمر اندک زمانی به تحصیل علوم قدیمه اشتغال جسته از سال 1318ه.ش در کارخانه نختاب به شغل نظافت مشغول شده است. علاوه بر شاعری در سلسله فقر و ایمان وارد شده از دراویش باایمان است بیشتر اشعارش قصیده است. غزل را نیکو می سروده [در 29 رمضان 1394ه.ق وفات یافته به خاطر ارادت به عرفای نعمت اللهی پاقلعه، در صحن تکیه آقاباشی در تخت فولاد مدفون شد.[1]]

از اوست:

آیم چو سایه از پی خورشید روی تو

باد اَر بَرَد چو ذرّه به هر سو غبار من

محمّد باقر نصیری طوسی

محمّد باقر بن محمّد جعفر شریف نصیری طوسی، از فضلاء و نویسندگان کُتُب در عصر صفویه و از خاندان علم و فضیلت بوده است.

وی «الجنه الواقیه» تألیف کفعمی را در 11 محرم 1079ق کتابت نموده و در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.[2]

کتاب «مختصر النافع» را نیز کتابت نموده و به شماره 1973 در کتابخانه وزیری یزد موجود است.[3]

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص165؛ تخت فولاد، یادگار تاریخ: مخطوط.

[2] فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ص16، ص99.

[3] فهرست وزیری، ج3، ص819.