شیخ محمّد باقر قهی

حاج شیخ محمّد باقر قهی فرزند محمّد جعفر بن محمّد صادق بن عبدالقیوم بن اشرف بن محمّد ابراهیم بن ملّا محمّد باقر سبزواری (صاحب ذخیره) از علماء و رؤسای فرقه شیخیه معروف به «شیخ باقری» است.

وی در روز 10 ربیع الاوّل 1239ق در قریه «قهی» قهپایه اصفهان متولّد گردیده[1] و در اصفهان به تحصیل پرداخت. [پس از مدتی به حاج محمّد کریم خان کرمانی پیشوای شیخیه پیوسته و سالها در کرمان نزد او به سر برد و از طرف پیشوای خود مأمور ارشاد مردم در نائین و سپس در همدان گردید. در همدان مخالفان شیخیه دست به آشوب زدند و او به ناچار راهی تهران شد و عاقبت الامر در جندق ساکن شد. او پس از فوت حاج کریم خان به مخالفت با فرزندش حاج محمّدخان کرمانی برخاسته مدعی ریاست بر شیخیان شد و فرقه او به «شیخی حاج باقری» مشهور شد.[2]

صاحب عنوان در 23 شعبان 1319ه.ق در جندق وفات یافته، جنازه به مشهد مقدس حمل و در آنجا مدفون شد[3]]

کتب زیر از تألیفات اوست:

1. «تحفه النجفیه» 2. «جواب شبهات وارده بر شیخ احمد» 3. «رساله در شرح نفس رحمانی» 4. «رساله در معاد» 5. «کلیات و اصطلاحات حکمت» 6. «مشاعر» 7. «بشارات»، مطبوع 8. «دره النجفیه»، دو جلد 9. «میزان در اصول عقاید»، مطبوع 10. «الاجتناب» 11. «اسرار الشهاده» 12. «جبر و تفویض» 13. «کفایه المسائل» 14. «رساله موضع»، مطبوع 15. «اصول فقه»[4]

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص89.

[2] فصلنامه فرهنگ اصفهان، شماره 25 و 26، بهار و تابستان 1382، صص 63-61.

[3] جندق و قومس در اواخر دوره قاجار، ص150.

[4] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 322 و 323؛ الکرام البرره، ج1، ص176؛ نقباء البشر، ج1، ص200؛ الذریعه (مجلدات مختلف)؛ خاندان شیخ الاسلام اصفهان، ص166.