است.[1]

در مدرسه جدّه اصفهان ساکن بوده و در آنجا کتاب «هیئت» و «قانونچه» را به خط نستعلیق، در سال 1099ق کتابت نموده است. این نسخه در کتابخانه علّامه طباطبائی شیراز موجود است.[2]

ملّا محمّد باقر ابوالفقراء گزی

ملّا محمّد باقر گزی معروف به «ابوالفقراء» شاعر ادیب فاضل فرزند ملّا محمّد تقی، در قریه گز بُرخوار اصفهان متولّد شده و پس از تحصیل علم و ادب در اصفهان ساکن شده و انجمن ادبی ابوالفقراء را تأسیس کرده است. عمّان سامانی قصیده انجمنیه ای برای این انجمن ادبی سروده است[3] و مرحوم ابوالفقراء نیز شعر می گفته و کتابی به نام کنزالفقراء تألیف نموده است که به شماره 2170 در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است. سرانجام در سال 1286ه.ق وفات یافته، جنازه به زادگاهش منتقل و در آنجا مدفون شد.[4]

مشارالیه دائی آخوند ملّا عبدالکریم گزی می باشد. ماده تاریخ وفاتش را پرتو شاعر و خطاط معروف سروده است:

آه و افسوس از ابوالفقراء

که به دانش نبود قرین

هم بُدش جا به صفّه عرفان

هم در ایوان شرع صدرنشین [...]

بیتی آراست بر بدو تاریخ

چون دو ابروی شاهد شیرین

باقر بن تقی ابوالفقراء

رفت اندر مقام علییّن

1286 1286

[1] تذکره تحفه سامی، ص277.

[2] نسخه پژوهی، ج3، ص107.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص311 و 312؛ مقدمه دیوان غمگین اصفهان.

[4] رجال اصفهان، ص6؛ فرهنگ و تاریخ گز بُرخوار، ص120؛ مکارم الآثار، ج8، ص2794.