حجاری اصفهان قرار گرفت. او تا سال 1290ق در قید حیات بود و در مدّت بیش از 40سال حجاری آثار ارزنده فراوانی پدید آورد که از لحاظ برجسته کاری، ریزه کاری و ظرافت هریک از نمونه های ارزنده هنر حجاری به شمار می روند.

سنگاب های مدرسه میرزا حسین اصفهان به سال 1275ق و مسجد محلّه نو در سال 1276ق به دست این هنرمند توانا حجّاری شده است.[1]

همچنین در تخت فولاد چندین سنگ مرمر حجاری شده بسیار زیبا موجود است که این استاد زبردست آنها را پدید آورده است. از جمله سنگ مزار مریم معروف به «مادر شاهزاده» در سال 1262ق[2] و سنگ مزار خدیجه سلطان بیگم بنت جناب آقا میرزا عبداللَّه شیخ الاسلام، در سال 1289ق.[3]

سیّد حسین حسینی شیرازی

سیّد حسین بن سیّد رضا حسینی شیرازی، از فضلای اصفهان است. وی مترجم دستگاه ظل السّلطان حاکم اصفهان بوده و کتاب «جغرافیای هندوستان» را از زبان هندی به فارسی در ماه جمادی الثانی سال 1301ق برگردانده است. سجع مُهر او «عبده حسین الحسینی» بوده است. این کتاب به شماره 11364 در کتابخانه عمومی اصفهان موجود بوده است.[4]

حاج محمّد حسین حمصی

حاج محمّد حسین حمصی بن محمّدرضا حمصی، عالم فاضل متوفی سلخ رمضان 1210ق مدفون جنب مزار اژه ای در تخت فولاد اصفهان.

مادّه تاریخ وفاتش این است:

[1] گنجینه آثار تاریخی اصفهان، صص 650 و 679.

[2] تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص359.

[3] تخت فولاد یادگار تاریخ، نسخه خطی.

[4] فهرست عمومی اصفهان، ج1، ص81.