سیّد حسین کَرَکی

عزّالدین ابوعبداللَّه سیّد حسین بن حیدر [بن علی بن حیدر] بن قمر حسینی کرکی، عالم فاضل فقیه محقق و محدث مدقق معروف به «سید حسین مفتی»، از علمای قرن دهم و یازدهم هجری.

وی نزد علماء و فضلای زمان خود به تحصیل پرداخته که عبارتند از «شیخ ابی محمّد بایزید بسطامی ثانی» که در اواسط محرم 1004ق به او اجازه داده است. «شیخ محمّد سبط شهید ثانی» که برای او در سال 1029ق اجازه نوشته است. «شیخ بهاء الدّین محمّد عاملّی»، [«شیخ نورالدین محمّد نسّابه اصفهانی ابن حبیب اللَّه عاملی»]

و جمعی از فضلاء و دانشمندان از او روایت می کنند از جمله «ملّا محمّد باقر سبزواری»، «ملّا محمّد تقی مجلسی» «میرحسن رضوی قائنی» «میر فیض اللَّه بن غیاث الدّین محمّد طباطبائی قهپائی» وی سالها در اصفهان ساکن و در زمان شاه عباس اول مفتی اصفهان بوده است. سال وفات او به دست نیامد [اما از اجازه و انهاء که برای احمدبن حسین اصفهانی در سال 1039ق نوشته است معلوم می شود که او تا این سال زنده بوده است.[1]]

حسین خطائی

استاد حاج حسین خطائی فرزند حیدرعلی، از هنرمندان معاصر اصفهان، [در سال 1286ش در اصفهان متولّد شد و پس از کمی تحصیل نزد استاد بزرگ مینیاتور میرزا آقا امامی به تعلیم پرداخت و پس از فوت استاد، در منزل خود به فعالیت هنری مشغول شد.

[1] ریاض العلماء، ج2، صص 90-88؛ روضات الجنات، ج2، ص318؛ الذریعه، ج1، ص 139 و 160 و ج11، ص80؛ ریحانه الادب، ج5، ص182؛ الاجازه الکبیره، صص 439 336 328 316؛ تراجم الرجال، ج1، ص66؛ فیض قدسی، ص146؛ مصفی المقال، ص146؛ اعیان الشیعه، ج25، ص378؛ زندگینامه علّامه مجلسی، ج1، صص 409 و 410؛ خاندان شیخ الاسلام اصفهان، صص 67 و 68؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص168.