آباد مدفون شد. در سرودن انواع شعر مهارت داشت و در انجمن های ادبی اصفهان و نجف آباد شرکت می کرد و اشعارش درمجله ارمغان به طبع می رسید.

از آثار و تألیفات اوست:

1. «اندرز نامه پدر و پسر» منظوم، که در سال 1333ش به ضمیمه روزنامه حیات اصفهان به طبع رسید. 2. دیوان قصائد 3. مجموعه غزلیات، قطعات و مثنویات 4. مقالاتی به شیوه «چهار مقاله» نظامی عروضی که در موضوعات گوناگون نوشته است.[1]]

از اوست:

کسی زخار ندیده چون من جفای گلی

چرا که خوار شدم عاقبت برای گلی

هزار جور کشیدم زخمار و گشتم خوار

چه خوار و زار شدم آخر از برای گلی

سیّد محمّد حسین حسینی اصفهانی

سید محمّد حسین بن ابی طالب حسینی اصفهانی، روضه خوان، از کاتبان قرن سیزدهم هجری است مدتی در رشت ساکن بود از آثارش کتابت:

1. «منهج الشیعه» تألیف: جلال الدّین شرفشاه علوی

2. «منهاج الکرامه» تألیف: علّامه حلی که هر دو در دهه نخستین ربیع الاول 1261ق کتابت شده و در کتابخانه دانشکده حقوق دانشگاه تهران موجود است.

3. «ارشاد القلوب» دیلمی مورخ ربیع الثانی سال 1266ق در کتابخانه دانشکده حقوق دانشگاه تهران موجود است.[2]

4. «هدایه الاسماء فی بیان کتب العلماء» تألیف ملّا حسن کثنوی یزدی، که در شوال 1275ق در رشت آنرا نوشته و به شماره 1070 در کتابخانه دانشگاه تهران موجود

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 337 و 338؛ دیباچه دیار نون، صص 160 و 161.

[2] فهرست حقوق، صص 242 و 481.