این بیت از اوست:

به جرم آن شدم «آتش» ز گریه خانه خراب

که دیده ام خبر از آب زیر کاه نداشت[1]

شیخ حسن صافی*

حاج شیخ حسن صافی اصفهانی فرزند نصراللَّه، عالم ربانی و فقیه صمدانی، در سال 1298ش در اصفهان متولّد شده و تحصیلات ابتدائی را در مدرسه قدسیّه آغاز کرد و آن را تا حدود سوم دبیرستان ادامه داد. آنگاه به تشویق شیخ احمد حججی نجف آبادی به تحصیل در حوزه علمیه اصفهان پرداخت. وی پس از تحصیل علوم مقدماتی به قم رفته و در درس آیت اللَّه شهاب الدّین مرعشی نجفی و شیخ عبدالرزاق قائنی و دیگر اساتید از جمله امام خمینی حاضر شد.

وی در 24 سالگی به نجف اشرف عزیمت نموده و در مدت 28 سال مجاورت آستان مطهر حضرت علی علیه السلام نزد آیات عظام سیّد ابوالقاسم خوئی، سیّد محسن حکیم، سیّد عبدالهادی شیرازی و هم چنین نزد شیخ عبدالحسین رشتی و شیخ محمّدعلی کاظمینی به کسب فیض پرداخته و به اجتهاد نائل آمد. علوم عقلی را نزد آقا صدرا بادکوبه ای فرا گرفت و نزد عالم ربانی و عارف کامل سیّد جمال الدّین گلپایگانی به تهذیب نفس پرداخت.

او بیشترین بهره را از درس مرحوم خوئی برده و تقریرات دوره دوم اصول و دوره سوم مباحث الفاظ به نگارش درآورد. مرحوم صافی در نجف اشرف به تدریس «شرح

[1] تذکره حدیقه الشعراء، ج1، ص20؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص28؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 32-30؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص102؛ گلزار جاویدان، ج1، صص 5 و 6؛ سخنوران نامی معاصر ایران، ج1، صص 23 و 24؛ دیوان طرب، ص244؛ مؤلفین کتب چاپی، ج2، صص 578 و 579؛ زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، ج1، صص 21 و 22؛ نقباء البشر، ج1، ص365؛ مکارم الآثار، ج8، صص 2787 و 2788.