استاد
میرزا حسن بهنیا متخلّص به «متین» بن آقا محمّد علی، از شعراء و سخنوران معاصر
اصفهان. در سال 1290ش در اصفهان متولّد گردیده و در مدارس قدیم و جدید تحصیل کرده
و از سن چهارده سالگی لب به گفتن شعر سروده و از سال 1310ش در انجمن ادبی شیدا
شرکت نموده و از اعضای رسمی آن انجمن گردید و عمده ترقیّات شعری و ادبی مشارالیه
در همان انجمن بوده و ایشان را باید از تربیت شدگان انجمن شیدا دانست.
در
انجمن های ادبی اصفهان که در زمان مرحوم شیدا و بعد از آن تشکیل شده عموماً شرکت می
نموده و خود از پایه گذاران انجمن ادبی کمال و اساتید صاحب نظر این انجمن بوده
است.[2]
[همچنین
در انجمن ادبی سعدی، انجمن ادبی صائب و انجمن ادبی سرای سخنوران شرکت می کرد و در
ردیف اساتید قدیمی انجمن ها قرار داشت.[3]
وی
سرانجام در سال 1375ش وفات یافته و در قطعه نام آوران گورستان باغ رضوان اصفهان
مدفون شد.
مادّه
تاریخ فوت او چنین است:
[1]
دیوان طرب، ص8؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، صص 122-120؛ دانشمندان و بزرگان
اصفهان، ج2، ص769؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص99؛ طریق الارشاد: مقدمه.