ساختند. وی را تألیفاتی است که از آن جمله است:

1. «اجتماع امر و نهی» 2. «استصحاب» 3. «اشتراط استصحاب ببقاء موضوع» 4. «تمییز مشترکات و حال ابوبصیر» 5. «حجیّت بیّنه و فروع آن» 6. «رساله رهن» 7. «رساله صلح» 8. «رساله صلح حقّ الرّجوع» 9. «رساله ظن» 10. «رساله در فرق بین حیثیت تعلیلیه و تقییدیه» 11. «رساله در قضا» 12. «مجموعه ای در وعظ و حدیث»[1]

میرزا حسن عمادالشّریعه نائینی

میرزا حسن عمادالشّریعه نائینی بن حاج میرزا محمّد علی بن میرزا حسین نائینی، عالم فاضل. از علمای قرن چهاردهم هجری.

در اصفهان و نائین تحصیل کرد. در اواخر عمر از نائین به پُرزان از توابع شهرضای اصفهان منتقل شده و در آنجا به نشر احکام و اقامه جماعت اشتغال جسته، در سال 1348ق در آنجا وفات یافت.[2]

محمّدحسن مدرس فتحی*

محمّد حسن مدرس فتحی فرزند شیخ محمّدعلی مدرس فتحی دزفولی بن خواجه نصراللَّه، فاضل ارجمند و شاعر ادیب معاصر.

در سال 1298ش متولّد شد. ادبیات عرب و کتاب «شرایع» را نزد پدر خواند. سپس به تجارت روی آورد. وی پس از وفات پدر به گردآوری و چاپ تألیفات پدر دانشمند خود پرداخت. وی اکنون در طهران ساکن است.

این کتابها و آثار از اوست:

1. «النور الجلی فی خلافه بلافصل علی علیه السلام» به شعر فارسی که در سال 1346ش در تهران طبع شده است. 2. «ترجمه و شرح دعای صباح» مطبوع 3. «غدیرخم یا

[1] مکارم الآثار، ج6، صص 2133 و 2134.

[2] تاریخ نائین، ج4، ص5.