[آیت اللَّه خوئی نام او را «جعفر بن سلیمان» بدون قید «اصفهانی» می نویسد و معتقد است نام پدرش تحریف شده است.[1]]

محمّدجعفر دشت بیاضی

محمّدجعفر بن سلیمان بن محمّد تقی دشت بیاضی قائنی، از علماء و فضلای قرن یازدهم هجری است. وی نزد موسی حسینی خادم تونی و علّامه ملّامحمّد باقر مجلسی به تحصیل پرداخت. در پشت نسخه ای از کتاب کافی اجازه علّامه مجلسی برای او به تاریخ محرم 1086ق و اجازه خادم تونی، در اوائل جمادی الثّانی 1077ق مشهود است. این نسخه به شماره 860 در کتابخانه آیت اللَّه مرعشی موجود است.[2]

صاحب عنوان برای تحصیل به اصفهان آمده و سالها در این شهر ساکن بوده است.

سیّد جعفر حسینی

سیّد جعفر بن سیّد محمّدشفیع حسینی، از فضلاء اوایل قرن دوازدهم هجری است. وی کتاب «الاربعون حدیثاً» تألیف علّامه مجلسی را به خط نسخ در دوشنبه 20 ذی الحجه 1112ق کتابت کرده است. در حاشیه نسخه مطالب فراوانی از «اربعون حدیث» شیخ بهائی و «مرآه القعول» علّامه مجلسی نقل شده است.

نسخه به شماره 1447 در کتابخانه آیت اللَّه مرعشی موجود است.[3]

[وی ممکن است فرزند میرمحمّدشفیع مستوفی مؤلف کتاب «بحر الفوائد» باشد. همچنین احتمال می دهیم او همان ابوالمظفر محمّد جعفر حسینی مؤلّف «التّحفه النّوابه» باشد. واللَّه اعلم.]

وی همچنین نسخه ای از کتاب «الاستبصار» تألیف: سیّد مرتضی را به خط نسخ در

[1] معجم رجال الحدیث، ج4، ص68؛ تاریخ تشیع اصفهان، ص197.

[2] فهرست مرعشی، ج3، ص50؛ زندگینامه علّامه مجلسی، ج2، ص21؛ علّامه مجلسی بزرگمرد علم و دین، صص 347 و 348.

[3] فهرست مرعشی، ج4، ص349.