[ظاهراً
از طرفداران فرقه شیخیه بوده و نوه ملّامحمّدباقر بن ملّا محسن شیرازی، ساکن محلّه
خوزان سِدِه ماربین (خمینی شهر) است.]
محمّدجعفر
رجائی
محمّدجعفر
صحّاف متخلّص به «رجائی» بن محمّدرضا، شاعر و ادیب هنرمند، در سال 1292ق در اصفهان
متولّد شد و در این شهر به تحصیل پرداخت.[2] [در صحافی ابتدا نزد آقا محمّد تقی
صحاف به شاگردی پرداخت امّا چون استاد در یاد دادن فنون کار بخل می ورزید، نزد آقا
محمّدحسین صحّاف رفت و در هنر صحّافی و تجلید، از اساتید زبردست اصفهان شد.[3]]
طبع
شعر نیز داشت و طبعش به شوخی و هزل مایل بود و از اعضای اوّلیه انجمن ادبی شیدا در
اصفهان به شمار می رفت.
وی
سرانجام در 8 صفر 1365ق وفات یافت.
از
اوست:
مدح
و تحسین نیست در خور مردمان پست را
خیره
تر سازد مدارا زنگی بد مست را
میرزا
محمّدجعفر غیرت اصفهانی
میرزا
محمّدجعفر غیرت [بن میرزا محمّد سعید] موسوی اصفهانی، شاعر ادیب. در اصفهان به تحصیل
ادبیات و علوم دینی مشغول بوده و در سال 1215ق وفات یافته