نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 2 صفحه : 277
جریر
ضُبّی اصفهانی
جریر
بن عبدالحمید بن جریر بن قُرط بن هلال بن انس ضبّی، از محدّثین قرن دوم هجری، اصلش
از کوفه است. در قریه «آبه» از توابع اصفهان در سال 110ق متولد شده و در کوفه نشو
و نما یافته و سرانجام در سال 188ق در ری وفات یافته است.
از
ابوبکر طلحی، روایت می کند و محمّدبن حُمِید از او نقل حدیث می نماید.[1]
درباره
او نوشته اند: «کان ثِقهٌ کثیرُالعِلم. یُرحل إلیه، و کان حُجهٌ و کانت کتبه
صحاحاً. ثقهٌ یحبَّحٌ به».[2]
ملّا
محمّد جعفر اصفهانی
ملّامحمّد
جعفر اصفهانی، عالم فاضل،از دانشوران قرن یازدهم هجری. در اصفهان نزد علاّمه مجلسی،
به تحصیل پرداخته و علاّمه در آخر «کتاب الفِتَن» از «بحارالانوار» در تاریخ 14
شعبان 1099ق برای او اجازه نوشته است. این نسخه به شماره 1867 در کتابخانه آیت
اللَّه مرعشی نجفی در قم موجود است.
همچنین
وی کتاب «مقباس المصابیح»تألیف استادش مجلسی را خلاصه نموده و در آن اسانید دعاها
و فضایل و ثواب های آن ادعیه را حذف نموده و آن را «تعقبات الصلاه» نام نهاده است.
نسخه ای از این کتاب را محمّد ابراهیم قمی خطّاط عالیقدر عهد شاه سلطان حسین صفوی
در سال 1114ق به خط نسخ خوش کتابت کرده و در کتابخانه حاج سید نصراللَّه تقوی
موجود بوده است.[3]