جریر ضُبّی اصفهانی

جریر بن عبدالحمید بن جریر بن قُرط بن هلال بن انس ضبّی، از محدّثین قرن دوم هجری، اصلش از کوفه است. در قریه «آبه» از توابع اصفهان در سال 110ق متولد شده و در کوفه نشو و نما یافته و سرانجام در سال 188ق در ری وفات یافته است.

از ابوبکر طلحی، روایت می کند و محمّدبن حُمِید از او نقل حدیث می نماید.[1]

درباره او نوشته اند: «کان ثِقهٌ کثیرُالعِلم. یُرحل إلیه، و کان حُجهٌ و کانت کتبه صحاحاً. ثقهٌ یحبَّحٌ به».[2]

ملّا محمّد جعفر اصفهانی

ملّامحمّد جعفر اصفهانی، عالم فاضل،از دانشوران قرن یازدهم هجری. در اصفهان نزد علاّمه مجلسی، به تحصیل پرداخته و علاّمه در آخر «کتاب الفِتَن» از «بحارالانوار» در تاریخ 14 شعبان 1099ق برای او اجازه نوشته است. این نسخه به شماره 1867 در کتابخانه آیت اللَّه مرعشی نجفی در قم موجود است.

همچنین وی کتاب «مقباس المصابیح»تألیف استادش مجلسی را خلاصه نموده و در آن اسانید دعاها و فضایل و ثواب های آن ادعیه را حذف نموده و آن را «تعقبات الصلاه» نام نهاده است. نسخه ای از این کتاب را محمّد ابراهیم قمی خطّاط عالیقدر عهد شاه سلطان حسین صفوی در سال 1114ق به خط نسخ خوش کتابت کرده و در کتابخانه حاج سید نصراللَّه تقوی موجود بوده است.[3]

[1] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص251؛ الاعلام، ج2، ص111؛ میزان الاعتدال، ج1، ص182؛ تاریخ بغداد، ج7، ص253؛ تذکره الحفاظ، ج1، ص250.

[2] تاریخ بغداد، ج7، ص253.

[3] الذریعه، ج4، ص218؛ اجازات الحدیث، صص 183 و 184؛ تلامذه العلاّمه المجلسی، ص86؛ زندگینامه علاّمه مجلسی، ج2، ص21.