جدیدی اصفهانی
جدیدی اصفهانی، از امیرزادگان ترکمان و از شعرای زمان شاه طهماسب صفوی است. وی مردی بذله گو و شیرین سخن بود.
از اوست:
به خدا که اشکت آید، اگر اینقدر برانی
که گرفته در دلم جا، چه قدر محبّت تو[1]
جذبیِ اصفهانی
جذبیِ اصفهانی فرزند عالی خان، از امرای شاه طهماسب صفوی بوده و در غزل سرایی مهارت داشته است.
گر نه اش روز جزا وعده دیدار دهی
در ته خاک، شهید تو تحمّل نکند[2]
جذوی اصفهانی
جذوی، از ایل و قبیله جغتایی است. در اصفهان نشر و نما یافته و در سال 910ق در این شهر فوت شده است.
آب چشمم خویش را رسوای مردم کرده است
می دود هر سو نمی دانم که را گم کرده است.[3]
[1] تذکره تحفه سامی، ص356؛ تاریخ نظم و نثر، ج2، ص673؛ تذکره روز روشن، ص166.
[2] تذکره روز روشن، ص166؛ تاریخ نظم و نثر، ج2، ص673.
[3] تذکره روز روشن، ص167؛ تذکره آتشکده،بخش اوّل از نیمه اوّل، ص51؛ الذریعه، ج9، ص192؛ تذکره شمع انجمن، ص175؛ ریحانه الادب، ج1، ص399؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص433.