ملّا محمّد تقی اصفهانی

ملّا محمّد تقی اصفهانی معروف به ملّا تقیّا، از علمای قرن دوازدهم هجری در اصفهان و از مجازین از فاضل هندی و ملّا حسین بن ملّا حسن جیلانی است، تاریخ اجازه فاضل 1118ق می باشد.[1]

[شاید صاحب عنوان فاضل کامل عالم ربّانی مولانا محمّد تقی بن مولانا محمّد حسین جیلانی متوفی 1125ق و مدفون در تکیه صاحب روضات در تخت فولاد باشد.[2]]

میرزا شاه تقی واحد اصفهانی

میرزا شاه تقی اصفهانی، شاعر ادیب و عالم فاضل جلیل، از اجلّه سادات و نقبای اصفهان و در فضل و دانش خصوصاً در علم نظری و فقه سرآمد فضلای عصر خویش بوده است.

مدّتی شیخ الاسلام رشت و سپس شیخ الاسلام مشهد بود. پس از عزل از آن منصب به اصفهان آمد و در آنجا فوت شد.

[او بر نسخه ای از «استبصار» حواشی مفید و علمی نوشته که نشان دهنده تبحّر او در علوم نقلی است.

این رباعی از اوست:

ای از گل رخسار تو مه در تب و تاب

وز یاد لبت دهان یاقوت پر آب

گویا که تو را ز گُل سر شتست خدای

کامد به مشام از عرقت بوی گلاب[3]]

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 403 و 404؛ الذریعه، ج1، ص 232 و 182؛ الکواکب المنتشره، ص116؛ احوال و آثار بهاءالدّین محمّد اصفهانی، ص29.

[2] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص404؛ (پاورقی به قلم آقای رحیم قاسمی).

[3] تذکره نصرآبادی، ج1، ص253؛ آتشکده آذر، بخش سوم، ص1043؛ تذکره حسینی، ص360؛ تراجم الرجال، ج2، صص 637-635.