مشرّف شد. پس از بازگشت به اردستان نزد عارف سالک آن جا پیر مرتضی علی اردستانی رفته و مراتب طریقت و سیر و سلوک را نزد او طی کرده و پس از فوت او به ارشاد مردم پرداخته و سلسله «پیر جمالیه» را تأسیس کرده است. وی سرانجام در 879ق وفات یافته و در بقعه پیر مرتضی در محلّه فهره اردستان مدفون شد.

وی در نظم و نثر و فقه و حدیث و منطق و کلام نیز مهارت داشته و تألیفاتی از خود به یادگار گذاشته است که از آن جمله است:

1. «بیان الحق فی احوال سیّد المرسلین»، شامل 7 مثنوی به نام های: «مصباح الأرواح»، «احکام المُحِبیّن»، «نهایه الحکمه»، «بدایه المُحَبّه»، «هدایه المعرفه»، «فتح الأبواب» و «شرح الواصلین». 2. منظومه «شرح الکنوز و کشف الرّموز» 3. «مرآت الأفراد» (مجموعه 49 رساله کوچک) 4. منظومه «روح القدس» 5. «تنبیه الغافلین» (نظم و نثر) 6. منظومه «مهر قلوب» 7. «قدرت نامه» 8. «نصرت نامه» 9. «فرصت نامه» 10. «مرآت الحبیب» 11. «رباعیات» در شرح منظومه «صفوت اهل التحقیق» افضل الدّین کاشانی 12. منظومه «مهرافروز و آفتاب ظلمت سوز» 13. «کنز الدّقایق و میزان الحقایق» 14. «کشف الأرواح» 15. «مدح الفقر» 16. «معلومات اسرار القلب و مفهومات انوار القلوب» 17. «فتح الأبواب و حقیقه الآداب» 18. «مکاتب» 19. «نورٌ علی نور» 20. مثنوی «ناظر و منظور» 21. «المسطور فی رقّ المنشور» 22. «استقامت نامه» 23. «مشکات المحبین» 24. «کلیات اشعار»[1]

پیر حاجات

در قریه «دیزیچه» از بلوک لنجان در سمت جنوب غربی اصفهان مزاری به نام پیر حاجات وجود داشت و ظاهراً از عرفاء و صوفیّه در قرن هشتم و نهم بود و ساختمان

[1] آتشکده اردستان، ج2، صص 350-406؛ تاریخ نظم و نثر، ص244؛ الذریعه: مجلدات مختلف؛ ریحانه الادب، ج1، ص428؛ تاریخ ادبیات (صفا)، ج4، ص455؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «جمال الدّین»، ص98.