میرزا
بدیع الزّمان بن میرزا محمّد طاهر نصرآبادی، مؤلّف تذکره الشعراء است. از سخنوران
قرن دوازدهم هجری بوده و همچون پدر در انشاء و لغز و مُعمّا و مادّه تاریخ مهارت
به سزائی داشته است. او مورد نظر شاه سلطان حسین صفوی قرار گرفته و به لقب «ملک
الشُّعرائی» مفتخر شده و اقطاع اراضی نصرآباد به وی واگذار گردید.
میرزا
بدیع برای اتمام کاخ چهلستون قصیده ای سراپا تاریخ گفته است. وی سرانجام در سال
1121ق وفات یافته و ظاهراً در تکیه نصرآباد جنب مقبره پدر مدفون شده است.