هرات از میرزا عبداللّه خان شهاب ترشیزی آموخت.[1]

سال ها در هرات و خراسان به مدح حکّام و شاه زادگان قاجار پرداخت سرانجام به قزوین آمد، و پس از چند سال در اصفهان اقامت گزید. وی از ارادتمندان حاج سیّدمحمّدباقر حجّت الاسلام شفتی بوده، و در مدح او قصایدی سروده است.[2]

وی در سال 1253ق وفات یافت، و در قبرستان آب بخشان اصفهان مدفون گردید. در سال 1290 بانویی نیکوکار به مرمّت آرامگاه او پرداخت.[3] [در اوایل حکومت سلسله پهلوی، با احداث خیابان چهارباغ پایین و فلکه شهدا] قبرستان آب بخشان تسطیح و به خانه و مغازه و بهداری و مدرسه تبدیل شد.

تاجر نیکوکار، میرزا ابوالقاسم تبریزی در آن قبرستان، دبستان تبریزی را احداث نمود، و قبر جواهری در داخل مدرسه قرار گرفت. تبریزی در گوشه دبستان، آرامگاهی برای جوهری ساخت که هنوز باقی است.[4]

روی مزار او سنگ قبری تمام قد است، و بر روی آن قصیده ای از میرزا محمّدباقر بهاء خواجویی [از احفاد ملاّاسماعیل خواجویی] منقور است، و مادّه تاریخ وفات جوهری در آن آمده است:

کلک سحرانگیز او بنوشت این مصرع تمام: «همره سلطان دین آید بمحشر جوهری»[5]

کتب زیر از تألیفات ایشان است:

1. کتابی در امامت 2. طوفان البکاء، معروف به کتاب جوهری، در مصائب خاندان حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام و خاندان عصمت و طهارت، که بارها به چاپ رسیده، و مقبول اهل منبر و ذاکران اهلبیت علیهم السلام واقع شده است [3. احسن صور 4. راز و نیاز 5. دیوان قصاید و غزلیّات 6. معراج نامه[6]]. اولاد و اعقاب او در اصفهان ساکن و تا این اواخر از اهل منبر و

[1] تذکره مآثرالباقیه، نسخه خطّی، صص169 172.

[2] بیان المفاخر، ج2، ص114 و ج1، ص215.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص104 105.

[4] مزارات اصفهان، صص25 26.

[5] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص143.

[6] تذکره مآثرالباقریه (نسخه خطّی)، ص172، [سایر منابع]: روضات الجنّات، ج2، ص49؛ الکنی و الالقاب، ج2، ص631؛ ریحانه الادب، ج1، ص438؛ مکارم الآثار، ج4، ص1438؛ خلد برین، ج1، صص84 و 88؛ الکرام البرره، ج1، ص611.