ابراهیم
بن آبان مدینی، از محدّثین اصفهان در قرن چهارم هجری است. از اهالی مدینه
(شهرستان) اصفهان بوده، و از ابراهیم بن محمّد بن حارث، ابی مسلم کشی، احمد بن یحیی
بن خالد برقی، محمّد بن عثمان بن ابی شیبه، محمّد بن مغیره الصّائغ و یوسف قاضی
روایت می کند، و ابراهیم بن سهل و ابوبکر بن مردویه از وی نقل حدیث می نمایند. وی
در سال 339ق وفات یافته است.[2]
ابراهیم
منجانی
ابواسحاق
ابراهیم بن ابجه بن اَعصُر منجانی اصفهانی، از محدّثین قرن چهارم هجری است. وی از
ابراهیم بن محمّد بن مصعب و محمّد بن عاصم روایت حدیث می کند، و ابواسحاق ابراهیم
سریجانی از او نقل حدیث می نماید.[3]
[مَنجان
از روستاهای جی و در حومه شهر اصفهان بوده است. در حال حاضر در داخل شهر قرار
گرفته، و خیابان 22 بهمن از وسط اراضی منجان کشیده شده، و صحرا منجان تبدیل به
مناطق مسکونی شده است].
ابراهیم
اصفهانی
ابراهیم
بن ابی بکر بن علی اصفهانی، از دانشمندان قرن هفتم و از خواص شاگردان امام فخر رازی.
فخر رازی در روز یک شنبه 20 محرّم سال 606 در مرض مرگ خود در خوارزم، وصیّت نامه
خود را به این شاگرد املاء نموده، و در شوّال همان سال در هرات مرده است. نسخه وصیت
نامه، ضمن مجموعه شماره 66831 در کتابخانه دانشگاه تهران موجود