جمال
الدّین محمود بن عبداللّطیف بن محمّد بن ثابت خجندی [از بزرگان و فضلای آل خجند
است. پس از آن که سلطان مسعود سلجوقی در پی آزار او برآمد، او و برادرش صدرالدّین
محمّد به موصل گریختند، و چندی در خدمت جمال الدّین جواد اصفهانی در موصل به سر
بردند[2]].
او
بعد از آن، راهی حجاز شد، و در سال 543ق بغداد رفت. آخرالامر به اصفهان بازگشت، و
ریاست شافعیان اصفهان به وی واگذار شد، و او پس از آن در اصفهان وفات یافت[3].
جمال الدّین عبدالرزّاق و اثیرالدّین اخسیکتی او را مدح گفته اند[4].
آل
خجند مسعود*
ابوالقاسم
مسعود بن محمّد بن ثابت خجندی، از رؤسای شافعیان اصفهان، و از فقها و بزرگان آل
خجند، و تا سال 494ق در قید حیات بوده است[5]. او از دشمنان سرسخت اسماعیلیّه
بوده، و دستور داده بود گودال هایی حفر کرده، و در آن آتش بیفروزند، و اسماعیلیان
را دسته دسته در آتش بیندازند[6].
آل
خجند مسعود
مسعود
بن محمود بن عبداللطیف خجندی، از دانشمندان شافعی آل خجند اصفهان
[1]
دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج1، ص297، لباب الالباب، ص614 (تعلیقات) مجلّه یادگار،
سال سوم، شماره اوّل، شهریور 1325، صص20 21؛ دانشنامه ادب فارسی در آسیای مرکزی،
ص18؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص65.