امام قلی خان به شعرا و دانشمندان احترام می گذاشت، و بسیاری از آنان از سخاوت و اکرام او بهره مند شدند. پس از مرگ شاه عبّاس در 1038ق، امام قلی خان همچنان حکومت فارس و متعلّقات آن را به عهده داشت؛ امّا شاه صفی پادشاه قصیّ القلب و کینه توز صفویّه، در سال 1042ق دستور قتل امام قلی خان و اولاد ذکور او را صادر کرد، و به این ترتیب، امام قلی خان و فرزندانش کشته شدند.[1]

استاد امان اللّه طریقی*

استاد امان اللّه طریقی، عکّاس و نقّاش معاصر، در سال 1302ش در اصفهان متولّد شد. وی پس از تحصیلات ابتدایی، به هنرستان هنرهای زیبا رفت، و در رشته نقّاشی به تحصیل پرداخت. پس از آن به عکّاسی پرداخت، و در کنار آن به نقّاشی مشغول شد. وی در نقّاشیِ پُرتره و آثار تاریخی، تبحّر خاصی داشت، و نمایشگاه هایی از آثار او برپا گردید. این هنرمند توانا در 24 شهریور 1380 درگذشت، و در گورستان باغ رضوان اصفهان مدفون گردید.[2]

امام قلی بیک چنگی «وارسته»

امام قلی بیک چگنی معروف به «ملاّوارسته» ادیب فاضل شاعر از معاصرین نصرآبادی است، و با مل مظفّر ترکه مناظرات و منازعاتی داشت. در سال 1075 وفات یافت[3]،] و در امام زاده اسماعیل اصفهان مدفون شد[4]].

از او است:

چشمی که افتد از گل رویت به روی گل پای برهنه ای است که بر خار می رود

[1] فصل نامه وقف میراث جاویدان، شماره 14، تابستان 1375، صص28 29؛ جایگاه گرجی ها در تاریخ، صص261 277.

[2] فصل نامه فرهنگ اصفهان، بهار 1379، ص162 و اطّلاعات شخصی.

[3] تذکره نصرآبادی، ج1، ص476؛ ریحانه الادب، ج6، ص287؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص991 992.

[4] قصص الخاقانی، ج2، ص114.