میرزا اسد «عریان»*

میرزا اسد متخلّص به «عریان» شاعر ادیب، مقبول دل ها و دلنشین خاطره ها بوده، در شعر تتبّع بسیار نموده است. مدّتی در هند بوده، و از صحبت فضلاء و شعراء برخوردار شده، سپس مجاور نجف اشرف شده، عاقبت به اصفهان بازگشته، و وفاتش پس از سال 1083ق واقع شده است.

نه هر حرفی که بر گوش آیا از لب دلنشین افتد که از صد قطره نیسان یکی دُرّ ثمین افتد[1]

قاضی اسداللّه قهپایی کاشانی

قاضی اسداللّه قهپایه ای، عارف سالک و ادیب شاعر، در قهپایه متولّد شد، و در اصفهان تحصیل کرد؛ سپس به تصوّف روی آورد، و به شیخ مؤمن مشهدی و شیخ کمال سبزواری دست ارادت داد، و عاقبت الامر در کاشان ساکن شد، و سالیان دراز به عبادت و ریاضت پرداخت، و مریدان بسیار گرد او جمع شدند.[2] وی در سال 1048ق وفات یافت[3]، و در مقبره شاه شمس در بیدگل کاشان مدفون شد[4]. دیوان اشعار او حدود 3500 بیت دارد که در کتابخانه آیت اللّه العظمی مرعشی نجفی نگهداری می شود.[5] از اشعار او است:

ای آن که تویی محرم راز همه کس شرمنده راز تو نیاز همه کس

چون دشمن و دوست مظهر ذات تواَند از بهر تو می کشم ناز همه کس

اسداللّه مطربی جرقویی*

اسداللّه مطربی پیکانی، از موسیقی دانان اواخر دوره قاجاریّه است. وی در قریه پیکانِ جرقویه اصفهان ساکن، و در نواختن تار و سنتور، استاد بوده است. او به دستگاه های

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص190.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص300؛ الذّریعه، ج9، ص71.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص252.

[4] فهرست میکروفیلم های کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، ج2، ص157.

[5] فهرست مرعشی، ج15، ص220.