اصفهان وجود دارد. این دو بیت از او است:

افسوس که شد باد خزان باز وزان شد فصل بهار و آمد ایّام خزان

آنان که بُدند روز و شب گِرد رَزان انگشت زنان شدند انگشت گزان[1]

اسحاق مکتب

ابویعقوب اسحاق بن ابراهیم بن داوود مکتب، از محدّثین اصفهان است. از حمید بن مسعده روایت حدیث می کند، و ابواحمد محمّد بن احمد بن ابراهیم از وی نقل حدیث می نماید.[2]

اسحاق معدّل

ابوعثمان اسحاق بن ابراهیم بن زید بن سلمه بن الرّبیع بن جابر تمیمی، از محدّثین اصفهان است. در باب او گفته اند: «ثقهٌ مأمون». از جمعی از محدّثین عراق اخذ حدیث کرد، و ابوالحسن علیّ بن احمد فقیه از او نقل حدیث می کند. صاحب عنوان در سال340ق وفات یافته است.[3]

اسحاق عُقیلی

ابویعقوب اسحاق بن ابراهیم بن صالح بن زیاد عُقیلی (به صیغه مجهول)، از محدّثین اصفهان در قرن سوم هجری است. با احمد بن حنبل دوستی و برادری داشت. از عبدالرّحمان بن محمّد دمشقی و جمعی دیگر روایت حدیث می کند، و ابومسعود و احمد بن ابراهیم دورقی از وی روایت کرده اند. وی در طرطوس ساکن بوده، و در سال 240ق

[1] تذکره اختر، ص145؛ تذکره آتشکده، نیمه دوم، ص623؛ الذّریعه، ج3، ص709؛ تاریخ تذکره های فارسی، ج1، صص182 183؛ مجمع الفصحاء، ج5، ص731؛ نشریّه دانشکده ادبیّات اصفهان، شماره دوم و سوم، سال دوم، ص128؛ رجال اصفهان، ص187؛ مزارات اصفهان، ص207.

[2] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص220.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص220.