احمد ارجانی تستری

ناصح الدّین ابوبکر احمد بن محمّد بن حسین ارجانی شیرازی، فقیه، محدّث، ادیب و شاعر قرن ششم هجری. در سال 460ق متولّد شد، و در اوائل عمر، در مدرسه نظامیّه اصفهان به تحصیل پرداخت. سپس متصدّی قضای تستر [شوشتر] و عسکر مکرم شد، و سرانجام در سال 544ق در تستر وفات یافت. وی در اصفهان از ابوبکر محمّد بن احمد بن حسین بن ماجد ابهری حدیث شنیده، و از او اجازه دریافت داشته است. به عربی شعر می سروده، و اشعارش در غایت حسن و طراوت و ملاحت بوده است. گویند سال های متمادی هر روز هشت بیت می سرود. او دیوان اشعار بزرگی داشته، و آن چه از آن باقی مانده است، حتّی یک دهم آن دیوان نیست. دیوان اشعارش در سال 1307ق در بیروت طبع گردیده است، و تصحیح و تحشیه و توضیح آن از احمد بن باس ازهری بوده است. در باب مذهب او نیز نوشته اند که پیرو فقه شافعی بوده است. این شعر از او است:

أنا أشعر الفقهاء غیر مدافع فی العصر او أنّه افقه الشّعراء

شعری إذا ما قلت دونه الوری بالطبع لابتکلّف الالقاء[1]

احمد خرجانی

ابوحامد احمد بن محمّد بن حسین بن ابراهیم خُرجانی اصفهانی از محدّثان اصفهان و اهل محلّه «خُرجان» بود، و از عبدان و ابن زهیر و دیگران روایت نمود، بعد از سال 370ق وفات یافت.[2]

[1] مرآه الجنان، ج3، ص281؛ وفیات الاعیان، ج1، ص134؛ النّجوم الزّاهره، ج5، ص285؛ سیر اعلام النّبلاء، ج20، ص210؛ لسان المیزان، ج5، صص5، 367؛ تاریخ اصفهان و ری، ص216؛ معجم المطبوعات، ج1، ص424؛ معجم البلدان، ج1، ص86 و ج4، ص490؛ طبقات الشّافعیه، اسنوی، ج1، صص110 111؛ کشف الظّنون، ج1، ص77؛ هدیه العارفین و النّهایه، ج11، صص226 227؛ الکنی و الالقاب، ج2، ص19؛ الاعلام، ج6، ص209؛ ریحانه الادب، ج1، ص72؛ روضات الجنّات، ج8، ص21؛ دانشمندان و سخن سرایان فارس، ج1، ص119، مقتبس الاثر، ج3، ص231.

[2] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص159.