را در سال 1214ق به خطّ نسخ کتابت نموده است.[1]

میرزا احمد خوانساری

حاج میرزا احمد خوانساری معروف به «میرزا منظور» فرزند ملاّمحمّدرضا، عالم فاضل و واعظ کثیرالتّألیف. وی در حدود سال 1323ق وفات یافت، و در تکیه مادر شاه زاده مدفون گردید، کتب زیادی در احادیث و اخبار و مصائب تألیف نموده، و برخی از آن ها را به طبع رسانده است که از آن جمله است: 1. بشری للزّائرین 2. تبصره النّاظرین 3. تذکره المتّقین 4. تبصره الرّایین، مجموعه قصاید و غزلیّات 5. خلاصه المقاصد فی تاریخ الاماجد 6. ذکری للذّاکرین 7. زبده النّوائب المصائب 8. زبده المصائب، مطبوع 9. عمده المصائب، مطبوع 10. عنوان الرّزیه فی بیان القضیّه من ذریّه النّبویّه 11. فلاح الامامه فی تاریخ ثامن الائمّه 12. فصلین یا بهار و خزان 13. کتابی در اسامی اولاد حضرت زهرا سلام اللّه علیها 14. کتابی در مواعظ 15. مصباح الامّه فی تاریخ امّ الائمّه 16. مخزن الاسرار و مجمع الاشعار 17. منظور الائمّه در ترجمه مجلّد دهم بحارالانوار در چهار جلد (که عبارت از شماره های 11، 13، 15 و 18 می باشد) 18. مفتاح الغمّه در تاریخ الائمّه 19. یومیّه که وقایع الایّام است، و غیره. این شعر از او است:

منکر حسن خدا تو گویی کور است زان که از پرتو روی تو جهان پرنور است

چشم خفّاش گرت فاش نبیند چه کند؟ که وی از ظلمت چشم و دل خود مستور است

هستی دوست، خودش شاهد بر هستی اوست مهر و امهر دلیل و مثلی مشهور است[2]

[1] فهرست مجلس، ج10، جزء چهارم، ص1751.

[2] رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص77 78؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص242 243؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص93؛ تذکره شعرای خوانسار، صص177 175؛ دانشمندان خوانسار، صص233 231.