به ملک فقر چرا کوس سلطنت نزنم؟ که آفتاب فلک گوشه کلاه من است

خطت دمیده و «حقیقت» به سوز دل می گفت: سیاهی رخ دلبر، ز سوز آه من است[1]

احمد اصفهانی

احمد بن بسطام، از محدّثین اصفهان است. وی به همراه برادرش ابراهیم در بصره ساکن شده است.[2]

احمد اصفهانی

احمد بن بِشر بن فاخر اصفهانی، از محدّثین اصفهان در قرن سوم هجری است. وی از مسعود روایت می کند، و محمّد بن ابراهیم بن علی از او نقل حدیث نموده است.[3]

احمد

احمد بن بشرویه، از محدّثین اصفهان است. مافرّوخی در کتاب محاسن اصفهان از او نام برده است.[4]

احمد شعّار

ابوعبداللّه احمد بن بُندار بن اسحاق اصفهانی معروف به شعّار، از محدّثین قرن چهارم هجری. حافظ ابونُعیم درباره او گوید: «ثقهٌ ظاهریّ المذهب» و در مرآه الجنان گوید: مسند اصفهان معروف به سفار [ظاهرا سفار، تحریف شده شعار است]. وی از ابن

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص176 177؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص232 233؛ تاریخ جراید و مجلاّت ایران، ج4، صص268 271؛ مؤلّفین کتب چاپی، ج1، ص489؛ دیوان طرب، ص245؛ مقالات الحنفاء، ص118.

[2] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص186.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص167.

[4] محاسن اصفهان، ص31.