احمد اصفهانی

احمد اصفهانی شاعر، از فضلاء و ادباء اوایل قرن چهاردهم هجری است. وی دیوان شعر کوچکی داشته که در سال 1312ق به چاپ رسیده است.[1]

میرزااحمد اصفهانی

میرزا احمد اصفهانی، در عصر حکومت ناصرالدّین شاه (1264 1314ق) می زیست، و در تهران ساکن بود. اعتمادالسّلطنه درباره وی گوید: «در شغل مرثیّه خوانی و روضه خوانی به مقامی سامی رسیده، و صیّت شهرش از تهران به همه جای ایران کشیده».[2]

(به نوشته بیان الواعظین وی فرزند میرزا علی محمد شیرازی است و پس از سال ها اقامت در تهران، به اصفهان معاودت نموده و تا آخر عمر در کمال شهرت و عظمت به منبر می رفت و پس از وفات به عتبات حمل شد و در وادی السلام مدفون گردید)[3]

آقا احمد نقّاش اصفهانی*

آقا احمد فرزند آقانجف نقّاش، از هنرمندان قرن سیزدهم هجری است. وی در نقّاشی، شاگرد پدر، و در نقّاشی صحنه های جنگ و مجالس بزم، استادی مسلّم بوده است.[4]

احمد اصفهانی

احمد بن ابان اصفهانی، از محدّثین اوایل قرن سوم هجری است. وی از محمّد بن ابان عنبری روایت می کند، و علیّ بن حسن بن سلم از وی نقل حدیث می نماید.[5]

[1] نقباء البشر، ج1، ص82.

[2] چهل سال تاریخ ایران (المآثر و الآثار)، ج1، ص289؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص230.

[3] خلد برین ص 185، جلوه افلاکیان نوشته رحیم قاسمی، مخطوط.

[4] هنر قلمدان، ص79.

[5] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص98.