مافرّوخی
وی را در عداد دانشمندان صرف و نحو انشاء ذکر کرده، و او را مقدّم بر عصر خویش
دانسته است.[2]
ابوالعزّ
اصفهانی
ابوالعزّ
اصفهانی از محدّثین اصفهان در قرن چهارم هجری است، و شاید قرن پنجم را نیز درک
نموده باشد. حسین بن محمّد بن بزری صیرفی (متوفّی 423ق در مصر) از او روایت می
کند.[3]
ابوالعلاء
اصفهانی
ابوالعلاء
احمد بن محمّد بن فضل حافظ اصفهانی، از دانشمندان اصفهان است. یاقوت در ضمن شرح
حال سیّدمرتضی علم الهدی (متوفّی 436ق) ذکری از او می نماید، و گوید: شیخ ابوالفضل
محمّد بن طاهر مقدسی گفت: شنیدم از کیا ابی الحسین عیسی بن حسین علوی زیدی در موقعی
که شاعری نزد او آمده، و اشعاری در مدحش گفته بود، و نزد مردم به من و سیّد مرتضی
به یک گونه نظر می کنند، و توقّع دارند، و حال آن که عوائد املاک سیّد، بیست و
چهار هزار دینار در سال است، و من از عوائد املاکی که متعلّق به خواهرم می باشد،
زندگی می نمایم، و مرا غیر از این، راهِ معیشتی نیست.