ابوعبداللّه اصفهانی

ابوعبداللّه اصفهانی معروف به «شافعی» از محدّثین قرن چهارم هجری است. وی در سال 381ق وفات یافت.[3]

ابوعبداللّه اصفهانی

ابوعبداللّه اصفهانی، از دانشمندان قرن پنجم هجری است، در شام ساکن بوده، و در علم و ادب، شاگرد ابوالعلاء معرّی است. معرّی بر حسب خواهش او بعضی از ابیات مشکل کتاب سقط الزّند را شرح کرده، و آن را ضوء السّقط نامیده است. معروف شده که ضوء السّقط را ابوزکریّا بن خطیب تبریزی (421 502ق) تألیف نموده، حال آن که این کتاب، از تألیفات ابوالعلاء معرّی است، و خطیب تبریزی ضوء السّقط را شرح و تکمیل نموده است.[4]

ابوعبداللّه اصفهانی

ابوعبداللّه بن یوسف اصفهانی، از محدّثین به شمار می رود. از ابوبکر عمر بن محمّد صاحب کتّانی روایت می کند، و حافظ ابوبکر احمد بن حسین از او استماع حدیث نموده است.[5]

ابوعبداللّه انداآنی

ابوعبداللّه اندآآنی، از ادبای اصفهان است. مافرّوخی او را از دانشمندان صرف و نحو و لغت و انشاء، و مقدّم بر عصر خود دانسته است.[6]

[انداآن از قریه های ماربین بوده است، و اکنون یکی از محلّه های سده (خمینی شهر) به شمار می رود].

[1] یتیمه الدّهر، ج3، صص118 127؛ ترجمه محاسن اصفهان، ص63؛ الذّریعه، ج9، ص625؛ الغدیر، ج4، صص101 110؛ معجم الادباء، ج1، ص65؛ دائره المعارف تشیّع، ج1، ص419؛ تاریخ تشیّع اصفهان، ص245؛ تاریخچه اوقاف اصفهان، ص34.

[2] محاسن اصفهان، ص32.

[3] تبیین کذب المتفری، ص197.

[4] نشریّه دانشکده ادبیّات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان، سال 11 و 12، ص180.

[5] تبیین کذب المفتری، ص424.

[6] محاسن اصفهان، ص32.