فراغت یافته است. نسخه ای ارزشمند از این کتاب به خطّ سیّدمحمّد حسن بن سیّدمحمّدتقی موسوی اصفهانی به سال 1239ق موجود است که کاتب نوشته است: مؤلّف کتاب در دو سال قبل (یعنی سال 1237ق) در راه مکّه وفات یافته است. از کتاب شرح بهجه المرضیّه نسخه های خطّی متعدّدی موجود است. هم چنین بارها چاپ شده است، و ازجمله یک بار نیز در سال 1297ق به طبع رسیده است.[1]

میرزا ابوطالب اصفهانی

میرزا ابوطالب اصفهانی، برادرزاده صاعدای اصفهانی، از فضلاء اصفهان در قرن دوازدهم هجری بوده است. از آثار او مجموعه ای است حاوی 9 کتاب به تاریخ 1171 با یادداشت میرزا ابوطالب که به شماره 2669 در کتابخانه مجلس شورای ملّی تهران موجود است.[2]

میرزا ابوطالب اصفهانی

میرزا ابوطالب اصفهانی، ادیب فاضل، مؤلّفِ رساله ای در صرف به فارسی، نسخه در کتابخانه جامع گوهرشاد به شماره 1/600 موجود است.[3]] شاید او همان مؤلّف حاشیه بر بهجه المرضیّه باشد که شرح حال او در این کتاب آمده است].

میرسیّدابوطالب امامی

میرسیّدابوطالب امامی اصفهانی، از علمای معتبر اصفهان در عهد شاه تهماسب صفوی بود، و تولیّت امام زاده زین العابدین معروف به درب امام را بر عهده داشت[4]، و در معقولات و

[1] محیط ادب، مقاله استاد حاج سیّدمحمّدعلی روضاتی، صص239 247؛ الذّریعه، ج6، ص29؛ الکنی و الالقاب، ج3، ص183؛ اعیان الشّیعه، ج6، ص448؛ الکرام البرره، ج1، ص39؛ مکارم الآثار، ج4، ص1061؛ چهل سال تاریخ ایران (المآثر و الآثار)، ج1، صص304 305؛ دائره المعارف تشیّع، ج1، ص313؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص162.

[2] فهرست مجلس، ج8، ص425.

[3] فهرست گوهرشاد، ص147.

[4] اعیان الشّیعه، ج6، ص292؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص818؛ وقایع السّنین و الاعوام، ص489، ریاض العلماء، ج5، ص467.