در بغداد ساکن بوده، و همان جا در سال 286ق وفات یافته است. از حسن بن محمّد بن اسید ابهری، محمّد بن موسی حروثی، ابوبکر اثرم و حسن بن محمّد زعفرانی روایت می نمود، و ابوبکرمحمّد بن عبداللّه شافعی از او استماع حدیث نموده است.[1]

حافظ ابوالشّیخ اصفهانی

حافظ ابوالشّیخ اصفهانی، ابومحمّد بن عبداللّه بن محمّد بن جعفر بن حیّان، از بزرگان محدّثین اصفهان است. در حدود سال 273ق متولّد شد، و از ابراهیم بن سعدان، ابن ابی عاصم، ابوالعبّاس هروی، عبداللّه بن محمّد بن زکریّا، عمر بن احمد بن اسحاق اهوازی و محمّد بن اسید روایت نموده است.ابوبکر بن حارث، حافظ ابونُعیم اصفهانی، محمّد بن احمد بن شاکر مؤذّن و ابواحمد بن علی مؤدّب مکفوف از او استماع حدیث نموده اند. صاحب عنوان، حدود شصت سال در اصفهان حدیث گفته، و سرانجام در سال 369ق در سن 96 سالگی وفات یافته است. کتب زیر از او است: 1. الثّواب الاعمال الزّکیه 2. السّنن المعظّمه و الاخلاق النّبویّه 3. طبقات المحدّثین باصفهان 4. طبقات اهله 5. العظمه.[2]

ابوصالح اصفهانی

حافظ ابوصالح عبدالرّحمان بن سعید اصفهانی بغدادی، از بزرگان محدّثین به شمار می رود، و از عبدالرّحمان بن رسته اصفهانی و ابومسعود رازی اخذ حدیث نموده، در جمادی الآخر سال 334ق در بغداد از دنیا رفته است.[3]

[1] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص228؛ الانساب، ج1، ص106؛ معجم البلدان، ج1، ص84؛ طبقات المحدّثین، ج3، ص111.

[2] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص90؛ کشف الظّنون، ج1، صص437 و 441؛ ریحانه الادب، ج7، صص155 156؛ اللّباب، ج1، صص404 405؛ طبقات المفسّرین، ج1، صص240 241؛ الاعلام، ج4، ص264؛ معجم المؤلّفین، ج6، ص114؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «عبداللّه»، ص75 قابوس نامه، ص288.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص113؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، صص410 411.