علاّمه ملاّمحمّدباقر مجلسی علم حدیث را فرا گرفته است.

علاّمه مجلسی در پایان کتاب الصّلاه از من لا یحضره الفقیه اجازه ای در سال 1067ق برای او نوشته است.[1]

میرزا ابوالحسن خاتون آبادی

(میرزا ابوالحسن خاتون آبادی، علام فاضل کامل، امام مسجد پاقلعه، در سال 1331ق در کربلا وفات یافت، و در آن جا مدفون گردید. شرح دعای صباح از آثار اوست. وی برادر میرزا اسدالله خاتون آبادای مدفون در تکیه خاتون آبادی است)[2]

ملاّابوالحسن خواجویی

ملاّابوالحسن خواجویی اصفهانی، از دانشمندان و مطّلعین از علوم قرآنی بوده، رساله ای در تجوید به فارسی در سال 1225ق نگاشته که ضمن مجموعه ای در کتابخانه سیّدمحمّد جزایری در نجف نگهداری می شده است.[3]

سیّدابوالحسن خوشمزّه اصفهانی

آقا سیّدابوالحسن اصفهانی معروف به «خوشمزّه»، عالم فاضل، در حکمت و ادب و فقه و کلام، صاحب نظر و عالمی نیک محضر و بذله گو، و به «خوشمزّه» معروف بود. در کاظمین سکونت داشته، از مصاحبین و معاشرین شیخ اسداللّه کاظمینی و سیّدعبداللّه شبّر بوده، و تا سال 1222ق زنده بوده است.

مرحوم آقا سیّدحسن صدر می نویسد که آقا صدرالدّین محمّد عاملی با دختر سیّدابوالحسن خوشمزّه ازدواج نموده است.

کتب زیر از تألیفات او است:

1. السّروریّه، و آن کتاب کوچکی است که در آن بعضی از مطالب که سبب شادی و

[1] زندگی نامه علاّمه مجلسی، ج2، ص10؛ تلامذه العلاّمه المجلسی، ص12.

[2] جلوه افلاکیان نوشته رحیم قاسمی، مخطوط.

[3] الذّریعه، ج11، ص136؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص147؛ آثار ملّی اصفهان، ص22.