ابن منده، محمّد

ابوجعفر محمّد بن منده بن ابی الهثیم منصور اصفهانی از محدّثان اصفهان در قرن سوم هجری است. از حسین بن حفص و بکر بن بکار روایت می کند، و ابوبکر محمّد بن حسن بن حسین بن فرات از او نقل حدیث می نماید. وی چندی در ری و سپس در بغداد ساکن بوده است. جزء الحدیث از تألیفات او است.[1]

ابن منده، محمّد

محمّد بن منده بن مهریزد، از محدّثین اصفهان است. او در بغداد بوده است. جعفر بن محمّد بن مزید نقل می کند که در بغداد بودم، و محمّد بن منده بن مهریزد به من گفت: «مایل هستی به ملاقات علیّ بن الرّضا (امام جواد علیه السلام ) برویم؟». گفتم: «آری». پس نزد او رفتیم، و ایشان حدیثی را از پیامبر درباره حضرت فاطمه سلام اللّه علیها نقل کرد.[2]

ابن منده، محمّد

ابوعبداللّه محمّد بن یحیی بن ابراهیم (منده) بن ولید بن منده بن بطّه بن استندر (فیروزان) بن چهار بخت عبدی اصفهانی، از محدّثان و بزرگان مشهور خاندان ابن منده در قرن سوم هجری. وی در حدود 220ق متولّد شد، و به اصفهان و عراق سفر کرد، و از محدّثان آن جا حدیث نقل نمود و عدّه ای از محدّثین نیز از او نقل حدیث نموده اند.

وی در سال 301ق وفات یافت. کتاب تاریخ اصفهان از تألیفات او است.[3]

[1] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص193؛ میزان الاعتدال، ج3، ص139؛ تاریخ بغداد، ج3، ص304؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص137.

[2] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص242؛ فرهنگ نامه پارسی، ج1، ص659.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص222؛ سیر اعلام النّبلاء، ج14، صص188 193؛ معجم المؤلّفین، ج2، ص111؛ الاعلام، ج8، ص3؛ طبقات المحدّثین؛ وفیات الاعیان، ج3، ص416؛ تذکره الحفّاظ، ج2، ص741؛ الایرانیّون و الادب العربی، ج6، صص315 316؛ الوافی بالوفیات، ج5، ص189؛ دانشنامه ایران و اسلام، ج6، ص878؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص137؛ دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج4، ص698.