بود، و در گردآوری حدیث، فرزند را به همکاری خویش خوانده بود. وی سرانجام در شب 29 جمادی الثّانی 475ق وفات یافت. کتاب المعرفه الصّحابه از تألیفات او است که حافظ مؤتمن بن احمد ساجی آن را تمام کرده است.[1]

ابن منده، علی

ابوالحسن علیّ بن حسن بن منده، از محدّثین اصفهان در قرن چهارم هجری است. از حسین بن یعقوب بزّاز در سال 370ق روایت نموده است. ابوالفتح محمّد بن علیّ بن عثمان کراجکی در سال 436ق از او نقل حدیث نموده است.[2]

ابن منده، قاسم

قاسم بن منده بن کوشید ضریر، از محدّثین اصفهان در قرن سوم هجری است. در محلّه «کلکه» اصفهان ساکن بوده است. از سعید بن یحیی بن سعید (سعدویه)، سلیمان بن داوود منقری شاذکونی و سهل بن عثمان روایت می کند. عبداللّه بن احمد بن اسحاق (پدر حافظ ابونُعیم) و محمّد بن جعفر بن یوسف مؤدّب از او نقل حدیث کرده اند.[3]

ابن منده، محمّد*

ابوعبداللّه محمّد بن عبداللّه بن محمّد بن ابراهیم بن منده اصفهانی، از دانشمندان قرائت و تجوید است. قرائات را از ابوعلی اهوازی روایت نموده است، و ابوبکر محمّد بن علیّ بن محمّد اصفهانی قرائات را از او روایت می کند.[4]

[1] تاریخ نیشابور، ص539؛ فرهنگ نامه پارسی، ج1، ص660؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص136؛ دانشنامه اسلام و ایران، ج6، ص879؛ سیر اعلام النّبلاء، ج18، ص440؛ الکامل، ج8، ص132؛ معجم المؤلّفین، ج6، ص228.

[2] النّابس، ص119.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص162؛ فرهنگ نامه پارسی، ج1، ص660؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص137.

[4] غایه النّهایه، ج2، ص184.