اسحاق
بن یحیی بن ابراهیم بن منده، از محدّثین اصفهان است، سال تولّد و وفات و مشایخ و
روایت کنندگان از او به دست نیامد.[2]
ابن
منده، بندار
ابواحمد
بُندار بن علیّ بن احمد بن منده معروف به ابواحمد فقیه از محدّثین و فقهای قرن
چهارم هجری است. از احمد بن موسی بن اسحاق خطمی انصاری قاضی اصفهان روایت می کند.
وی رجب المرجّب 383ق وفات یافته است.[3]
ابن
منده، سفیان
ابوسعید
سفیان بن محمّد بن یحیی بن منده، از محدّثین اصفهان در قرن چهارم هجری است. او از
احمد بن یونس روایت می کند، و ابومحمّد بن حیّان از او نقل حدیث می نماید. در سال
319ق وفات یافته است.[4]
ابن
منده، عبدالرّحمان
ابوالقاسم
عبدالرّحمان بن محمّد بن اسحاق بن محمّد بن یحیی بن ابراهیم بن منده بن ولید بن
منده بن استندار فیروزان بن چهاربخت، از مشاهیر محدّثین و فقهاء حنبلی اصفهان در
قرن پنجم هجری است. در سال 381 (یا به روایتی 383 یا 388ق) متولّد شد. وی برای اخذ
حدیث به سفر رفت، و از محدّثان بغداد، واسط، مکّه، نیشابور، شیراز، همدان و دینور
حدیث نقل نمود.
[1]
ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص221؛ سیر اعلام النّبلاء، ج15، ص441؛ دانشنامه اسلام و ایران،
ج6، ص878؛ لغت نامه دهخدا ذیل «اسحاق»، ص2247.