محمّد
بن مندویه طویل، از محدّثین اصفهان بوده، و قبل از سال 300ق وفات یافته است.[2]
ابن
منده
«ابن
منده» شهرت جماعتی کثیر از محدّثین و مشایخ روایت و علمای اخبار در قرن سوم تا ششم
هجری می باشد که به بنی منده معروف اند.
نسب
این خاندان به ابراهیم (منده) بن ولید بن سند بن بُطّه بن اُستندار فیروزان بن
چهاربخت منتهی می شود. [چهار بخت، یکی از صاحب منصبان دولت ساسانی بوده، و در جریان
ورود مسلمانان به ایران مسلمان شده است. ابراهیم معروف به «مَنده» در زمان معتصم
خلیفه عبّاسی می زیسته است.]
سلسله
بنی منده به نام یحیی آغاز شده (یحیی بن ابراهیم بن ولید) و به یحیی نیز خاتمه یافته
است (یحیی بن عبدالوهاب). [مذهب این خاندان، حنبلی بوده است].
ابن
منده، ابراهیم
ابواسحاق
ابراهیم بن محمّد بن یحیی بن منده اصفهانی، از محدّثین قرن چهارم هجری در اصفهان
است.
از
احمد بن خشنام و ابی بکر بن نعمان و ثقفی روایت می نماید، از آثار او کتاب شیوخ را
می توان نام برد. در ماه رمضان المبارک سال 320ق وفات یافته است.[3]