خواجه نصیرالدّین طوسی آن را از عربی به فارسی ترجمه کرده، و مبحث سیاست مُدُن و تدبیر منزل را بدان افزوده، و به نام اخلاق ناصری نامیده که به طبع رسیده است. 17. الشّوامل فی ردّ «الهوامل»، تألیف ابوحیّان توحیدی 18. الفوز الاصغر در فلسفه، مطبوع 19. الفوز الاکبر 20. فوز السعاده 21. فوز النّجاه، در اخلاق 22. رساله فی دفع الغمّ من الموت لماذا اخاف الموت 23. الکنز الکبیر [24. رسالهٌ فی اللذّه و الآلام] 25. لغز قابس 26. مختار الاشعار یا مستوفی 27. مقاله فی علاج الحزن [28. ندیم الفرید]. [کتاب نزهت نامه علایی از تألیفات شهمردان بن ابی الخیر رازی است، و به طبع رسیده؛ ولی به اشتباه آن را به ابن مسکویه نسبت داده اند].[1]

ابن مطلب هبه اللّه

ابوالمعالی هبه اللّه بن محمّد بن علی ملقّب به «ولی الدّوله» و معروف به «ابن مطلّب» وزیر خلیفه المستظهر باللّه بوده، و در بغداد اقامت داشته، سرانجام به جرم شیعه بودن، مورد سوء ظنّ سلطان محمّد بن ملکشاه سلجوقی واقع شد، و در اثر مکاتبات او با خلیفه، از ترس جان خود، از بغداد گریخت، و در اصفهان وفات یافت.[2]

ابن مظاهر

ابن مظاهر، از حافظه ای قوی برخوردار بوده، و احادیث بسیاری را از بر داشته است. حافظ ابونُعیم در کتاب خود، ذیل شرح حال ابواسحاق ابراهیم بن محمّد بن حمزه بن عماره، درباره وی می نویسد: «لَم یَرَ بعد ابن مظاهر مثله فی الحفظ»[3].

ابن مظفّر

ابن مظفّر بن شبیب، از فقهاء و محدّثین اصفهان است. وی امام مسجد جامع اصفهان بوده است. یاقوت حموی در ذیل شرح حال احمد بن فضل باطرقانی گوید: «پس از

[1] معجم الادباء، ج5، صص5 18؛ الاعلام ج1، صص204 205 رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص196 197؛ مختصری از تاریخچه محلّه خواجو، ص73؛ النّابس، ص28؛ شمس التّواریخ، ص24؛ نزهه الارواح، ص406؛ الکنی و الالقاب، ج1، صص408 409 روضات الجنّات، ج1، صص264 266؛ تاریخ گزیده ص689؛ دانشنامه اسلام و ایران، ج6، صص852 853؛ دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج6، ص56؛ مزارات اصفهان، صص145 146؛ رجال اصفهان، دکتر کتابی، صص265 267؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص132 133؛ تاریخ اصفهان، جابری، صص300 301 و 382 384؛ تاریخ الحکماء، قفطی، ص217؛ هدیه العارفین، ج1، ص73؛ معجم المؤلّفین، ج2، ص168؛ الذّریعه، ج1، ص25 و ج3، ص347، ج2، ص168؛ الذّریعه، ج1، ص25 و ج3، ص347، ج4، ص66 و ج5، ص78 و ج16، صص368 369؛ تاریخ تشیّع اصفهان صص250 255؛ اصفهان (کتاب جوانان)، صص207 208؛ تاریخ نظم و نثر در ایران، ص123؛ ریحانه الادب، ج8، ص206؛ هدیه الاحباب، صص99 100؛ مجلّه یادگار، شماره 4 و 5، آذرودی، 1327، صص130 133.

[2] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص1012؛ تاریخ تشیّع اصفهان، ص284؛ نسائم الاسحار، ص31؛ آثار الوزراء، ص143؛ دائره المعارف تشیّع، ج1، ص368؛ آثار الشّیعه، ج4، ص36.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص199.