صحیح بخاری 5. جامع مختصر در طب[1].

ابن مردویه محمّد

ابوبکر محمّد بن احمد بن موسی بن مردویه، از محدّثین و دانشمندان اصفهان است که قبل از روزگار مافرّوخی در اصفهان زندگی می کرده است.[2]

ابن مردویه، محمّد

ابوعبداللّه محمّد بن موسی بن مردویه بن فورک اصفهانی، از محدّثین قرن سوم هجری است. در فقه و حدیث و کلام از دانشمندان روزگار خود بوده، و در اصفهان و عراق از راویان آن شهرها حدیث شنیده است که از آن جمله است: ابوالحسن احمد بن محمّد بن عمر لنبانی و ابی عمرو بن حکیم. جماعتی از علماء از او فقه آموختند. وی سال ها در اصفهان صاحب فتوا و حوزه تدریس بوده، و در سال 378ق وفات یافته است.[3]

ابن مردویه موسی

ابوعمران موسی بن مردویه بن فورک بن موسی بن جعفر اصفهانی فقیه و محدّث قرن چهارم هجری. از مصاحبان ابراهیم بن متویّه بوده، و از او حدیث شنیده است. فرزندش حافظ ابوبکر احمد بن موسی بن مردویه از او روایت می کند. صاحب عنوان در سال 356ق وفات نمود.[4]

[1] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص168؛ تذکره الحفّاظ، ج3، صص1050 1051؛ کشف الظّنون، ج1، ص439؛ الاعلام، ج1، ص246؛ هدیه الاحباب، ص87 ریحانه الادب، ج8، ص200؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص196؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص131؛ هدیه العارفین، ج1، ص71؛ الکنی و الالقاب، ج1، ص393؛ فرهنگ نامه پارسی، ج1، ص644.

[2] محاسن اصفهان، ص29؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص132.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص307؛ اللّباب، ج2، ص445؛ محاسن اصفهان، ص29؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص131.

[4] ذکر اخبار اصفهان، ج2، ص314؛ اللّباب، ج2، ص445.