نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 1 صفحه : 183
ابن
شفروه عزّالدّین
عزالدّین
یا عزیزالدّین شفروه اصفهانی معروف به «عز شفروه» از شعرای اصفهان است. برخی از
رباعی های او در کتاب نزهه المجالس نقل شده است[1].
این
رباعی از او است:
شمعی
که چو پروانه برو شاید سوخت ما را نه چنان که در گمان آید سوخت
زین
سوز اگر آب نبودی در چشم با شمع بگفتمی که چون باید سوخت
ابن
شفروه فضل اللّه
فضل
اللّه بن هبه اللّه بن محمّد بن هبه اللّه بن حمزه اصفهانی معروف به «ابن شفروه»
از فضلاء و بزرگان اصفهان در قرن ششم هجری وی تا سال 556ق در قید حیات بوده
است.[2]
ابن
شفروه هبه اللّه
هبه
اللّه بن محمّد بن هبه اللّه بن حمزه اصفهانی، از فقهاء و بزرگان خاندان شفروه در
اصفهان بوده، و در این شهر بر اساس مذهب ابی حنیفه برای حنفیان اصفهان قضاوت می
کرده است.[3]
ابن
شیرویه اصفهانی
ابن
شیرویه اصفهانی، از محدّثین اصفهان قرن هفتم هجری، سیّدرضی الدّین علیّ بن موسی بن
جعفر بن محمّد حلّی معروف به سیّد بن طاووس از او روایت می کند.[4]
[1]
لباب الالباب، تعلیقات سعید نفیسی، صص643 و 772؛ نزهه المجالس، ص85؛ دانشمندان و
بزرگان اصفهان، ج1، ص127.
[2]
لباب الالباب، تعلیقات سعید نفیسی، صص640 و 642؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1،
ص127.
[3]
لباب الالباب، تعلیقات علاّمه قزوینی، صص639 و 641؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان،
ج1، ص127.