ابن شفروه سلیمان

فخرالدّین ابواحمد سلیمان بن شمس الدّین بن شفروه اصفهانی، از ادباء و شعراء بوده، و به عربی شعر می سروده است.[1]

ابن شفروه سلیمان

سلیمان بن احمد بن جلال الدّین محمّد بن قاسم بن هبه اللّه بن محمّد بن اسعد بن قاهر اصفهانی معروف به «ابن شفروه» از فضلای خاندن شفروه است، نشانه تملّک او بر کتاب البیان تألیف شهید اوّل دیده شده است.[2]

ابن شفروه عبداللّطیف

مجدالدّین ابوالمجد عبداللّطیف بن هبه اللّه بن شفروه اصفهانی، از شعرای اصفهان در قرن ششم هجری است.[3]

ابن شفروه ظهیرالدّین عبداللّه

ظهیرالدّین عبداللّه بن شرف الدّین عمر شفروه اصفهانی، از شعراء و ادبای اصفهان در قرن ششم هجری است. عوفی او را پسرعموی شرف الدّین شفروه نوشته[4] و آذر بیگدلی او را برادر شرف الدّین دانسته است.[5] وی علاوه بر شعر و ادب، در حدیث و تفسیر و فقه زبردست بوده، و در مدح سلاجقه عراق؛ یعنی ارسلان شاه و طغرل سوم، قصایدی ساخته است.

رضاقلی خان هدایت او را به عنوان یک عارف سالک ستوده است.[6] در نزهه المجالس

[1] تلخیص مجعم الآداب، ج3، الجزء الرّابع، ص180.

[2] تراجم الرّجال، ج1، ص235.

[3] تاریخ نظم و نثر، ج1، ص102.

[4] لباب الالباب، صص225 226؛ مجلّه یادگار، شماره 6 و 7، بهمن و اسفند 1327، صص116 117.

[5] آتشکده آذر، بخش سوم از نیمه نخست، صص966 967.

[6] ریاض العارفین، ص161.