327ق وفات یافته است.[1]

ابن ابی دُلَف دلف

دلف بن عبدالعزیز بن ابی دلف عجلی، معروف به «ابن ابی دُلَف» یکی از مشاهیر والیان عهد بنی عبّاس است.

وی والی اصفهان بوده، سرانجام با قاسم بن مهاه جنگیده، و در سال 265ق به قتل رسیده است.[2]

ابن ابی رزمه

ابن ابی رمزه، از محدّثین اصفهان است.[3]

ابن ابی عاصم احمد

ابوبکر احمد بن عمرو بن عاصم ضحاک بن مخلد شیبانی معروف به «ابن النّبیل» و «ابن ابی عاصم» از محدّثین و فقهاء بوده، حافظه ای قوی داشته، در فتنه زنج، کتاب هایش در بصره از بین رفت، و او از حفظ، پنجاه هزار حدیث نوشت. تولّدش در سال 206ق بود، و از سال 269 تا 282 در اصفهان منصب قضاوت داشت، در سال 287ق وفات یافت. قریب به سی صد جلد کتاب تألیف کرده که ازجمله آن ها است کتاب های: 1. الاوائل 2. الآحاد و المثانی 3. الدّیات، مطبوع 4. السنه 5. المسند الکبیر[4].

ابن ابی علی اصفهانی محمّد

محمّد بن حسن بن احمد بن محمّد بن موسی اهوازی معروف به «ابن ابی علی اصفهانی»، از محدّثین عامّه است، متّهم به کذب است، و او را «جرّاب الکذب» لقب

[1] هدیه العارفین، ج2، ص513.

[2] الاعلام، ج3، ص21؛ الکامل، ج7، ص108.

[3] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص115.

[4] الاعلام، ج1، ص181؛ تذکره الحفّاظ، ج2، ص193؛ لسان المیزان، ج4، ص164.