فضیلت او همین بس که ابونُعیم اصفهانی در حقّ او گفته است: «کان غالیا فی الرّفض». در اغلب کتب رجال و حدیث شیعه از گذشته تا امروز از او یاد شده، و او را ثقه دانسته اند. محمّد بن زید رطاب، عبّاس بن سرّی و عبدالرّحمان بن ابراهیم مستملی از او روایت می کنند. جماعتی از شیعیان قم از او درخواست کردند که از اصفهان که اغلب مردم آن اهل سنّت بوده اند به قم که جایگاه شیعیان بود بیاید؛ امّا او نپذیرفت، و تا آخر عمر در اصفهان بود تا آن که در سال 280 (و یا سال 283ق) وفات یافت.

از کتب او است:

1. اخبار زید بن علی 2. اخبار کشته شدگان از اولاد ابی طالب علیه السلام 2. قیام حسین بن علی علیه السلام 4. مقتل الحسین علیه السلام 5. مقتل امیرالمؤمنین علیه السلام 6. الجمل 7. فدک 8. صفّین 9. حکمین 10. نهروان 11. ما نزل القرآن فی امیرالمؤمنین علیه السلام 12. المودّه فی ذوی القربی 13. کشته شدگان از آل محمّد علیهم السلام 14. الغارات، مطبوع و غیره[1].

ابراهیم مؤدّب

ابوالقاسم ابراهیم بن محمّد بن سلیمان مؤدّب اصفهانی از محدّثین عامه اصفهان است.[2]

ابراهیم اصفهانی

ابواسحاق ابراهیم بن محمّد بن عبیداللّه بن عمر اصفهانی از محدّثین اصفهان در قرن سوم هجری است. وی از اسید بن عاصم و طبقه او روایت حدیث می کند، و سلیمان بن

[1] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص187؛ مفاخر اسلام، ج1، ص241 250؛ دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، ص454؛ روضات الجنّات، ج1، ص51؛ الکنی و الالقاب، ج2، ص131 و 132؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص121 122؛ اعیان الشّیعه، ج5، ص362؛ الفهرست (شیخ طوسی)، صص16 18؛ الفهرست (ابن ندیم)، ص279؛ الانساب، ج3، ص137؛ تاریخ تشیّع اصفهان، صص201 203؛ تاریخ اصفهان، جابری، ص286.

[2] تاریخ اصفهان، جابری، ص286.