43) بشارت خدا به توبه‌كنندگان مؤمن:

التّبُونَ العبِدونَ ... وبَشّرِ المُؤمِنين.

توبه (9) 112

44) توبه زمينه‌ساز به كمال رسيدن تائبان:

انَّ اللَّهَ اشتَرى‌ مِنَ المُؤمِنينَ انفُسَهُم وامولَهُم بِانَّ لَهُمُ الجَنَّةَ يُقتِلونَ فى سَبيلِ اللَّهِ فَيَقتُلونَ ويُقتَلونَ وَعدًا عَلَيهِ حَقًّا فِى التَّورةِ والانجيلِ والقُرءانِ ومَن اوفى‌ بِعَهدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاستَبشِروا بِبَيعِكُمُ الَّذى بايَعتُم بِهِ وذلِكَ هُوَ الفَوزُ العَظيم‌* التّبُونَ العبِدونَ الحمِدونَ السّحونَ الرَّكِعونَ السجِدونَ الأمِرونَ بِالمَعروفِ والنّاهونَ عَنِ المُنكَرِ والحفِظونَ لِحُدودِ اللَّهِ وبَشّرِ المُؤمِنين. [1]

توبه (9) 111 و 112

1. آدم (ع)

45) توبه آدم (ع) به درگاه پروردگار:

فَتَلَقّى‌ ءادَمُ مِن رَبّهِ كَلِمتٍ فَتابَ عَلَيهِ ....

بقره (2) 37

قالا رَبَّنا ظَلَمنا انفُسَنا وان لَم تَغفِر لَنا وتَرحَمنا لَنَكونَنَّ مِنَ الخسِرين.

اعراف (7) 23

ثُمَّ اجتَبهُ رَبُّهُ فَتابَ عَلَيهِ ....

طه (20) 122

46) تلقين و تعليم كلمات توبه به آدم (ع) از سوى خداوند و توسّل او به آن كلمات در توبه خويش:

فَتَلَقّى‌ ءادَمُ مِن رَبّهِ كَلِمتٍ فَتابَ عَلَيهِ ....

بقره (2) 37

47) پذيرش توبه آدم (ع) جلوه‌اى از ربوبيّت خداوند:

فَتَلَقّى‌ ءادَمُ مِن رَبّهِ كَلِمتٍ فَتابَ عَلَيهِ انَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحيم.

بقره (2) 37

ثُمَّ اجتَبهُ رَبُّهُ فَتابَ عَلَيهِ وهَدى‌.

طه (20) 122

2. ابراهيم (ع)

48) درخواست ابراهيم (ع) از خداوند، براى پذيرش توبه او:

رَبَّنا واجعَلنا مُسلِمَينِ لَكَ ... وَتُب عَلَينا ....

بقره (2) 128

3. ابولبابه‌

49) توبه ابولبابه، در پيشگاه خداوند:

وءاخَرونَ اعتَرَفوا بِذُنوبِهِم خَلَطوا عَمَلًا صلِحًا وءاخَرَ سَيّئًا عَسَى اللَّهُ ان يَتوبَ عَلَيهِم انَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيم. [2]

توبه (9) 102

4. اسماعيل (ع)

50) درخواست اسماعيل (ع) از خداوند، براى پذيرش توبه خود:

رَبَّنا واجعَلنا مُسلِمَينِ لَكَ ... وتُب عَلَينا ....

بقره (2) 128

5. اهل‌كتاب‌

51) تائبان اهل‌كتاب پس از توبه و بازگشت از ارتداد، مورد مغفرت خدا:

كَيفَ يَهدِى اللَّهُ قَومًا كَفَروا بَعدَ ايَمنِهِم وشَهِدُوا انَّ الرَّسولَ حَقٌّ وجاءَهُمُ البَيّنتُ ...* الَّا الَّذينَ تابوا مِن‌بَعدِ ذلِكَ واصلَحوا فَانَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيم. [3]

آل‌عمران (3) 86 و 89

[1] صفات ياد شده در آيه وقتى حاصل مى‌شود كه مؤمن به كمال برسد.

[2] با توجّه به حديث منقول از امام باقر (ع) در شأن نزول آيه است. (مجمع‌البيان، ج 5- 6، ص 100- 101)

[3] بنا بر قولى آيات درباره آن دسته از اهل‌كتاب نازل شده كه پيش از بعثت پيامبر (ص) به او ايمان داشتند و پس از بعثت او به وى كافر شدند. (مجمع‌البيان، ج 1- 2، ص 789)