جنّة الخُلد، به معناى بهشت جاويدان است. اين واژه مركّب، يك بار در
قرآن در سوره فرقان (25) آيه 15 براى پاداش تقواپيشگان به كار رفته است: «قل أذالك
خير ام جنّة الخلد التى وعد المتقين كانت لهم جزاءً و مصيراً».
جنّة المأوى
اين واژه تركيبى به صورت مفرد «جنّة المأوى» و به صورت جمع «جنّات
المأوى» هر كدام يك بار در قرآن آمده است. در سوره نجم (53) آيه 15: «عند سدرة
المنتهى* عندها جنّة المأوى» و در سوره سجده (32) آيه 19: «... فلهم جنّات
المأوى نزلًا» «مأوى» اقامتگاه نهايى و محلّ استراحت را گويند و «جنّة المأوى»
در مجاورت «سدرةالمنتهى» از قرب و اهمّيّت آن حكايت دارد.
[1]
جنّة النّعيم
نعيم به معناى نعمت زياد است [2] و «جَنّة النّعيم» بهشت سرشار از نعمت را گويند. اين واژه با لفظ
«جَنّة النّعيم» سه بار در شعراء (26) 85، واقعه (56) 89 و معارج (70) 38 تكرار
شده است و با لفظ جمع «جنّات النّعيم» 7 بار آمده است: مائده (5) 65؛ يونس (10) 9؛
حج (22) 56؛ لقمان (31) 8؛ صافّات (37) 43؛ واقعه (56) 12 و معارج (70) 38.