[1] در اين آيه شريفه، اراده شرّ به صورت فعل مجهول بدون نسبت به
خدا ذكر شده، ولى هدايت به خدا نسبت داده شده كه اشاره دارد شرّ و فساد از خود اهل
زمين و سوءاستفاده آنها از نعمتهاى الهى ناشى مىشود و اين ادب جنّيان مؤمن نسبت
به خداوند را مىفهماند. (الميزان، ج 20، ص 44)