تنزيه، از «نزه» و به معناى دورى در مكان و غير آن است [1] و تنزيه دور داشتن شخص از زشتى [2] و در مورد خداوند، دور داشتن و پاك
دانستن او است از توصيف مشركان، شبيه، شريك و نقايصى كه در حقّ او روا نيست. [3] در اين مدخل از واژههاى «سبحان» و
مشتقّات آن، «تعالىاللّه»، «قدّوس»، «نقدّس» و آنچه معناى تنزيه را مىفهماند،
استفاده شده است.
اهمّ عناوين: تنزيهشوندگان (خدا، عيسى (ع)، محمّد (ص) و يوسف (ع)) و
تنزيهكنندگان خدا (آسمان، اولواالالباب، على (ع)، محمّد (ص)، موسى (ع) و يونس
(ع)).
تنزيهشوندگان
1. ابراهيم (ع)
1) ابراهيم (ع) شخصيّتى موحّد و مبرّا از شرك:
... قُل بَل مِلَّةَ ابرهيمَ حَنيفًا وما كانَ مِنَ المُشرِكين.