لَيَقولَنَّ الَّذينَ كَفَروا ان هذا الّا سِحرٌ مُبين* ولَن اخَّرنا عَنهُمُ العَذابَ الى امَّةٍ مَعدودَةٍ
لَيَقولُنَّ ما يَحبِسُهُ الا يَومَ يَأتيهِم لَيسَ مَصروفًا عَنهُم وحاقَ بِهِم
ما كانوا بِهِ يَستَهزِءون.
[1] با توجّه به اينكه در آيات قبل، سخن از استهزاى كافران نسبت
به پيامبراكرم (ص) بوده، از يادآورى ابتلاى مسخرهكنندگان انبيا به عذاب، چنين
استفاده مىشود كه اين فرجام، براى استهزاكنندگان پيامبر (ص) نيز هست.
(روحالمعانى، ج 10، جزء 17، ص 75)
[2] برداشت مذكور، بنا بر اين احتمال است كه مطرح كردن سؤال براى
مسخره كردن پيامبر (ص) باشد، بنابراين «لعلّ السّاعة» با توجّه به تكرار اسم ظاهر
به جاى ضمير مىتواند براى تهديد استهزاگران باشد.
[3] برخى گفتهاند: «لمزة» به معناى طعنه زدن با اشاره است.
(مجمعالبيان، ج 9- 10، ص 817- 818)
[4] جواب شرط «و إن يريدوا خيانتك ...» در تقدير است. جمله با
تقدير آن چنين مىشود: اگر اسيران، خيانتى دوباره در سر مىپرورانند، باكى نداشته
باشيد و از آزادسازى آنان ابا نكنيد، زيرا خداوند، خيانتكاران را در سلطه شما قرار
خواهد داد، همانگونه كه در جنگ بدر، شما را بر آنان مسلّط ساخت. (روحالمعانى، ج
6، جزء 10، ص 54)